Schprih und Huigärte

Schüechtars Josef und sing Gegeschwiegr, dr Dinßars Otto, sind mitanond an Friibeargsee nüf gloffe zu Schratts Hisle ob em Sea. Schratts Josef hod ahebe schleacht kheart und dr Dünßar hod mit Löuffe a wink härb dong. Wo se fascht i Färbars Wiis gwea sind, rieft dr Otto em Josef fiire: „Kumm, mir hocked is do uf dean nuie Bonk!” Dr Josef hod’s deamno it reacht vrschtonde und seit zrukh: „Desch dr letschd Ronk, no simbr domm.” - Se sind no doch no hizhocked kumme und hend se reacht vrschändegt.

Dr Moarewirt, dr Wörl, isch a Dreiehalb-Zentner-Maa gwea. No hend amol a ettle so jünge Lümml reacht krageeled und no hod dr Wirt gseidt: „Schaut’s daß verschwindts, sonst passiert wos, ihr Magermuichkrüppl.” Schtinkars Heini isch schu im Gang gschtonde, wo na eabar freach zum Wirt seidt: „Mir hend doch bloas a Broat easse welle, wiil ba die ohne Broat it amol alüege khaa.”

Dr Schallhammar, ehemaliga Birgarmeischtr vu Oberschtdoarf, isch amol mit sing Kotze ibr dr Axl dur de Kurpark huimzüe gloffe. Do isch dr Gmuindsrot bu nar Ortsbesichtigüng gschtonde. Sattlars Jachem isch a wink extra gwea und froged de Schallhammar, wo na denn iez so wächa heakumme dei. No hodda i sing oberbayresche Mündart gseidt: „I kimm grad vo Minka, vo so oana Eisenbahntagung.” Dr Schallhammar isch mit 90 Johr no i deam Üsschuß gwea fir Fahrplanregulierüng. No hodda vrzellt: „Woaßt, es is nimma schee in dem Ausschuß, da hock’n doch nur lauter so oite Krauterer drin, mit dene konnst de net guat unterhoitn.” Dr Jachem hod no glei widdrboahred und froged: „Ja, wie olt sind no die Kollege i deam Üsschuß?” A hod ja gwißt, daß dr Schalli schu ibr nuinzge isch. No seit der: „Ja, die oiten Schreibtischfuxer gehn a scho auf de 65 bis 70ge zua.”

Poldessars Petr vu Riichebaa hod denn schu eabar reachteg sing kinne. Uimol do hobba lang vu nam Artikl ir Zitting dischkriert und do hodda ebbas behöuptet, wo garit dinn gschtonde isch. Wo se bold z’schtritted kumme wäred, no hodda gseit: „Uf alle Fäll, ii ming Zitting isches a so dinn gschtonde.”

Finke Kaschbas Wiib hod ar Friedhofsmüür, vis-a-vis vu dr Polizei-Wachschtube im Rothüs, a Damenfahrrad mitgnohme. A olta Polizist hod bum Finschtr rüs des grad gseache, a hod se öu kennt. Noch ar kurze Zitt khut a ondrs Wiib bur Kirche rüs; wo se siecht, daß des Fahrrad furt isch, hod se a moards Jommr khedd. Se isch no glei uf d’ Wach ning und hod det des vrzellt. Do seidt dr Polizist Reitar: „Des hembr glei, güete Frau, ih weiß wo des isch.” A seidt no, se soll warte und dr Reitar hocked öu uf a Rad und fehrt em obre Maart züe. Wie na gmuit hod, schtoht des Rad am E-Werk und a holed die Fröu Fink rüs und seidt, se soll glei mitfahre uf’s Rothüs, do geab’s nammas zum Vrlose. Se hod schu garit welle, abr dr Reitar hoder droht, no leg ar Hondscheala a und zuichse na. No seidt dr Reitar, se soll des Rad widr det hiluine, wo ses weg häb. Zerscht muit se no, was des soll, se hab des Rad vu dohuim mitbrocht. Wo na noached dear uf de Kopf züe seidt, daß se glei a etle Zeige häbed und öu ui vu dr Wache hends gseache, no hodd ses klei bigeabe mit dr Üsred: „Ja, des hone schu a paarmol det luine gsea, no hone denkt, die isch doch gschtoarbe.”

Kurz druff hod widr a Rad gfehlt, desmol bum Volderauar am Lade. No isch dr Schonat glei zur Finken nüf und und hod dear is Gsicht gseidt: „Mei, güete Fröu, hoscht schu widr a Fahrrad gschtohle.” Des hod se glei gonz narred weggschtritted. No hod dr Schonat gseidt: „Weischt, is isch des glii, abr desmol kusch unter sechs Wuche z’ Londsbearg it weg. Ih gong wiedr, abr i zeche Minüta isch des Rad bu is uf dr Wach.” Die isch mit em Rad a gonz Wiile voarem Schonath uf dr Wach gwea.

Dr olt Medardus isch mid sina Schprieh bekannt gwea. Iez hoddes amol im März no gschniidd wie vrruckt, ja, an Sühhüfe Schnea, ma hod bloas no Gräbe khedd. Ar Sennkuche, wo na sine zwii Kibl Mill hibrochd hod, hend no schu a etle gjommred, daß es namma üfheare sodd. No hod dr Medardes gseidt: „Nu ra drmidd, Schnea soddes iez mache, daß wenn d’ Schpatze uf em Buggl flacked, so sodde se am Himml scheare kinne.”

Schwandwirts Fritz hod amol vrzellt: „ Ih weiß no an Johrgang, ih mui es isch ana Nuinzehne gwea, do hoddes de Wintr soviel Schnea khedd, daß ba ‘s Hoi id vu de Beargmähdr hod hole kinne. Wo nes endle amol üfkheard hod, simbr an Hearzrugge, do hembr a groaße Schupfe domm khedd. Mir sind ohne Hoi widr ra, mir hend mid am lange Reacheschtiil dur de Schnea die Schupfe noit vrschtoare kinne, und es Ende März.”

Em Gmuindsrot hobba d’ Referente gwählt und wo ba hod an Weagreferente gsüecht, isch Gigars Wilhelm und Doans Hans uf dr Voarschlagslischde gschdonde. Die Abschdimmüng hobba sogar mid Zeadl gonz geheim gmacht und do hod dr Doan a Schdimm mea khedd as dr Gigar. Des hod Wilhelm id gonz passd. No hodda an Hüfe Inwänd brocht. Ündr ondrem hodda a öu gmuid: „Du mid dina zwii Schwänz im Schdahl und des bizle Haage bum Vrschönrüngsverein hosch doch kui Ahnüng, wie ba a Schtroß rieht.” Will dr Wilhelm deam sing Kinne gar so rakhonzled hod und er schu mea is Schpöttle ning gricht hod, isch dr Doan blüetsnarred woare, a isch garnumma hikhocked und Wilhelm hod glached. Dr Birgarmeischtr hod no des Hii und Hea ündrbroche. Wo d’ Sitzüng rum gwea isch, do isch dr Wilhelm zum Doan hi und hod züe’nem gseidt: „So Hans, iez hoschde ding Mühl öu amol leere dearfe und iez gembr zum Trübewirt num und trinked midanond no a Halbe Bier.”